چشم خدا

اگر یک به اصطلاح دانشمندی بخواهد رخ‌دادها و رفتارها و حوادث سیاسی جهان را بدون درنظر گرفتن انگیزه‌ها‌ی قدرت‌طلبان و ثروت‌اندوزان عالم تحلیل کند، چه خواهد گفت؟! لابد مثلا جنگ‌ها را به انباشت و انفجار طبیعی قدرت تفسیر می‌کند، یا مثلا کشورگشایی‌ها را جزر و مد طبیعی کشورها می‌نامد؛ تغییر سلسله‌های پادشاهان را هم لابد چیزی مثل آمد و شد فصل‌ها می‌فهمد؛ نتایج انتخابات را هم قاعدتا برایند طبیعی یک روند تکاملی چند هزار ساله می‌بیند و هکذا...! اساسا همین که علت اصلی این پدیده‌ها را نبیند یا نخواهد ببیند، مجبور می‌شود کلی حرف و نظریه و تحلیل قشنگ و پرطنین و علم‌نما از خود در کند که از دم ناحسابی است. 
داستان این جفنگیات تخیلی، داستان چندین نسلْ دانشمند غربی است که بزرگترین واقعیت جهان، یعنی خدای رب العالمین را ندید گرفتند، به انسان، این موجودِ مکرّمِ خليفةُ اللهِ مکلّفِ مسئول هم به عنوان یک گونه‌ی پیشرفته‌ی جانوری نگریستند، هدف خلقت انسان را که عبادت باشد هم ندیدند، و با همین بضاعت مزجات و اعتماد به نفسی در اوج رفتند سراغ پاسخ به بنیادی‌ترین پرسش‌های فلسفی بشر و تفسیر جدی‌ترین سنت‌های عالم خلقت. تا توانستند هم از واژه‌هایی مانند طبیعت، روند تکاملی طبیعت، انتخابِ رو به تکامل نظام طبیعت، هدف طبیعت و از این دست واژه‌های بی سر و ته استفاده کردند.