174ـ تست جگر ـ لازم نکرده نمایندگان منتخب، کارشان را با این لایحه دشت کنند

از قرار معلوم رئیس جمهور بعد از این همه سال حرفِ فیک بی‌عمل، بنا دارد از این به بعد اول عمل کند بعد حرف بزند. زشت است جمهور، خانه‌نشین باشد و رئیس جمهور، یک پایش در پاستور و یک پایش در بیمارستان‌ها و شهرهای پرآسیب! چه معنی دارد این کارها؟! مثل این است که رئیس جمهور مردم را به ساده‌زیستی و قناعت دعوت کند و خودش زندگی مرفه و شاهانه داشته باشد! مدیونید اگر فکر کنید زبانم لال رئیس جمهور ترسیده و  این روزها بیشتر به فکر سلامتی خودش است تا سلامتی جمهور. بد نیست نمایندگان منتخب مجلس کارشان را با تصویب این لایحه دشت کنند؛ که من بعد برای تأیید صلاحیت نامزد ریاست جمهوری، نامزد محترم باید تست جگر بدهد که معلوم شود اساسا جگر دارد یا ندارد.

153ـ دستاوردهای ماندگار برجام

قبول ندارم دستاوردهای برجام هیچ است. اتفاقا دستاوردهای ذی قیمت و ماندگاری دارد که ان شاء الله الی یوم القیامه خواهد ماند؛ دقیقا همان طور که آقای رئیس جمهور فرمودند. برجام ثابت کرد نمی توان به سادگی از نظر مقام معظم رهبری گذشت. به همه حالی کرد وقتی مقام معظم رهبری به کاری خوش بین نیست، قاعدتا این کار عقیم است و نتیجه ای در بر ندارد. برجام باور ما را به صحیفه امام بیشتر کرد، و ثابت کرد با دور زدن صحیفۀ امام، نه تنها آخرتمان به باد فنا می رود که دنیایمان هم بر هواست. برجام ارزش ولایت را نزد خیلیها ثابت کرد. به جرأت می توان گفت تنها کسی که سخنانش از همان ابتدای مطرح شدن موضوع مذاکرات هسته ای تا کنون، ردخور نداشته و حاضر است هر چه در این باره گفته را دوباره پخش کنند، مقام معظم رهبری است. و البته پیوست به ایشان، گویندگان و نویسندگانی که به پیروی او یک لحظه به برجام خوشبین نبودند. اما حرفهای دولتیها و علی الخصوص شخص رئیس جمهور را اگر صدا و سیما بخواهد دوباره پخش کند، قطعا دقتر رئیس جمهور، صدا و سیما را به تهمت تشویش اذهان عمومی مورد تاخت و تاز قرار خواهد داد. از بس که آبروریزی و مضحکه شده است آن حرفهای نه چندان دور.  

هر هوشمندی وقتی صحیفه امام را می خواند که دست کم سی سال از آن حرفها گذشته، می فهمد که این حرفها حالا حالاها زنده است و گویا قرار نیست تاریخ مصرفشان تمام شود. سخنان دو امام انقلاب را که با حرفها و تحلیلهای بساز بفروش و بشور ببر بعضیها مقایسه می کنی، معنای حکمت و دوراندیشی و سیاست و عقل و واقعبینی را تازه می فهمی و خدا را شکر می کنی که شخص اول مملکت، مثل دیگر کشورهای عقب مانده رئیس جمهور و نخست وزیر نیست. رهبری داریم حکیم و فرزانه که دیدگاهها و سخنانش مثل حرف و تحلیل بعضی ها عمر مگس ندارد. 

روحانی سخنان امام را باور نداشت و در شیوۀ رویارویی بین امت اسلامی و دشمن استکباری اش بدعت گذاری کرد. بسیاری از مردم هم یا متوجه نشدند که روحانی ساز دیگری می زند و حرفهایش ریشه در معارف انقلاب ندارد، یا خودشان هم کم کم باورشان شده بود که سخنان امام دیگر کهنه شده و باید جور دیگر عمل کرد. حالا تحویل بگیرند..!

برجام ثابت کرد، مسیر عزت ملت، از صحیفه امام و خامنه ای دات آی آر می گذرد. اگر دولتمردی این دو منبع اصیل عزت را باور نداشته باشد، معاهده های ترکمنچای و برجام امضا می کند و در آخر جز هیچ تحویل نمی گیرد! 

به برجام روحانی خوش بینم. در آینده ای نه چندان دور ان شاء الله مردم دو ملاک را برای انتخابهایشان بیش از پیش در نظر خواهند گرفت: این که چقدر صحیفه امام و خامنه ای دات آر را باور دارد، و این که چقدر از دشمنان نفرت دارد و به استکبار ستیزی معتقد است.   

119ـ اگر قانون «پایستگی دشمنی» ثابت شود...

یکی از قوانین مشهوری که هنوز از دوران دانش­آموزی به یادم مانده است، قانون «پایستگی ماده و انرژی است» که آن روزها که کمتر فارسی را پاس می­داشتیم قانون «ثبات ماده و انرژی» می­خواندیمش. این قانون می­گوید: در واکنش­های فیزیکی و شیمیایی که در عالم رخ می­دهد، هرگز مقدار ماده یا انرژی کم یا زیاد نمی­شود، بلکه هم ماده و هم انرژی تنها از شکلی به شکل دیگر عوض می­شوند. البته شاید با در نظر گرفتن نقطه­ی پیدایش و فرجام این عالم، اما و اگرهایی نسبت به این قانون علمی وجود داشته باشد، اما اگر از آغاز و انجام این جهان چشم بپوشیم، گویا این قانون در بقیه­ی پدیدهای شیمیایی و فیزیکی جهان درست و پذیرفتنی است.

این قانون پایستگی مرا یاد یک اصل قرآنی می­اندازد و گمان می­کنم این قانون، نمونه و مثالی از آن اصل کلان و جهان­شمول قرآنی است که عبارت از «اندازه­مندی سراسر عالم» است. در قرآن آمده است خداوند برای هر چیزی اندازه­ای قرار داده است؛ (قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدْراً)[طلاق/3] و هر چیزی را به اندازه­ای مشخص آفریده است؛ (إِنَّا کُلَّ شَیْ‏ءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَر)[قمر/49]. از این رو می­توان حدس زد که قوانین پایستگی زیادی در گوشه و کنار این عالم وجود دارد که «قانون پایستگی ماده و انرژی» تنها نمونه­ای از آنها است.

مثلا در حدیثی از امام باقر (علیه السلام) به «پایستگی باران» اشاره شده است که میزان بارش باران در هر سال یکسان است، اما به امر خدا جای بارش از مکانی به مکان دیگر تغییر می­یابد، چه این که اگر مردمی گناه کنند، خداوند سهم بارانشان را کاهش خواهد داد و آن را به دریا و کوهها و صحراها خواهد فرستاد؛ «إِنَّهُ مَا مِنْ سَنَةٍ أَقَلَّ مَطَراً مِنْ سَنَةٍ وَ لَکِنَّ اللَّهَ یَضَعُهُ حَیْثُ یَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا عَمِلَ قَوْمٌ بِالْمَعَاصِی صَرَفَ عَنْهُمْ مَا کَانَ قَدَّرَ لَهُمْ مِنَ الْمَطَرِ فِی تِلْکَ السَّنَةِ إِلَى غَیْرِهِمْ وَ إِلَى الْفَیَافِی وَ الْبِحَارِ وَ الْجِبَال‏»[کافی/ج2/ص272].

همچنین در معارف دینی ما به نوعی دیگر از پایستگی اشاره شده است که شاید بتوان آن را «پایستگی لذت» نامید. در این قانون «لذت انسان» یا دست کم بخشی از آن کم و زیاد نمی­شود، بلکه از شکلی به شکل دیگر عوض می­شود. مثلا کسی که با هواپرستی لذت ببرد، به همان اندازه از لذت عبادت و لذت­های معنوی ناکام خواهد ماند. و بر اساس همین قانون پایستگی لذت است که امیر المؤمنین(ع) این پرسش تفکربرانگیز را مطرح می­کنند که چگونه کسی که از هوس خود چشم نمی­پوشد، لذت عبادت را درک کند؛ «کَیْفَ یَجِدُ لَذَّةَ الْعِبَادَةِ مَنْ لَا یَصُومُ عَنِ الْهَوَى»[مستدرک الوسائل/ج12/ص115].

در روایت دیگری از امام صادق (علیه السلام) به نمونه­ی دیگری از این دست پایستگی­ها اشاره شده است و آن «پایستگی انفاق» است. بر اساس این قانون هیچ کس نمی­تواند از چنگ انفاق در راه خدا بگریزد و آن پول را برای خود نگه دارد. بنابراین اگر کسی انفاق­های واجب را رها کند، چرخ روزگار یا همان سنت­ها و قوانین قطعی خداوند، او را رها نخواهد کرد و به انفاق­های حرام وادار خواهد ساخت. امام فرمودند: «مَنْ لَمْ یُنْفِقْ فِی طَاعَةِ اللَّهِ ابْتُلِیَ بِأَنْ یُنْفِقَ فِی مَعْصِیَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل».

در همان روایت گهربار و قیمتی، امام پرده از یکی دیگر از قوانین پایستگی جهان می­گشایند که قانون «پایستگی فرمان­بری» است. و آن این است که انسان­ها بناچار همه سرباز و سرسپرده و فرمان­براند، و در این میان فقط شکل فرمان­بری­شان تغییر می­کند. پس کسی که نسبت به «ولی خدا» فروتنی نکند و در راستای تحقق آرمان­هایش تلاش نکند و از او فرمان نپذیرد، دل خوش نکند که همه­ی این کارها را نسبت به دشمن خدا انجام خواهد داد! «وَ مَنْ لَمْ یَمْشِ فِی حَاجَةِ وَلِیِّ اللَّهِ ابْتُلِیَ بِأَنْ یَمْشِیَ فِی حَاجَةِ عَدُوِّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ»[من لا یحضره الفقیه/ج4/ص412].

بی­خود نیست که هر که از اول انقلاب تا کنون با ولایت امام و حضرت آقا درافتاد، خواه ناخواه به نفع آمریکا و اسرائیل ـ که دشمنان خدایند و ائمه­ی کفر این زمانند ـ گفت و نوشت و عمل کرد. معلوم می­شود راستی راستی چنین قانونی در کار است و ما نمی­دانستیم.

اگر «ولایت­پذیری» و «فرمان­بری» مشمول قانون پایستگی باشد، آن روی سکه­ی این دو مفهوم نازنین که «تبرّی» و «شِدّت» و «دشمنی» است نیز باید تحت این قانون پایستگی قرار بگیرد. چنین نیست؟ یعنی همان طور که روحیه­ی سربازی و فرمان­بری در وجود ما قرار داده شده است و همه بناچار باید آن را نسبت به ولی خدا یا دشمن خدا خرج کنیم، همچنین همه­ی ما مقداری شِدّت و سرسختی و دشمنی در خود داریم و ناگزیر باید آن را اعمال کنیم و خرج کنیم. و باز در این میان تنها می­توانیم شکلِ سرسختی و مصداق آن را عوض کنیم و بس.

اگر روزی بیاید و قانون «پایستگی دشمنی» هم ثابت شود، آنگاه در تفسیر آیه­ی (مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُم‏)[فتح/29] باید گفت: این یاران مخلص حضرت پیامبر(ص) از آنجا که با کفّار سرسختند، با خودی­ها مهربانند؛ نه این که دو کار مستقل انجام می­دهند که یکی سرسختی با کفار باشد و دیگری مهربانی با خودی­ها. چرا که هر انسان سهمیه­ی، مشخصی از دشمنی دارد، و اگر همه­ی آن را خرج دشمنان خدا کند، آن گاه نسبت به مردم و هم­کیشان خود نمی­تواند نامهربان باشد، چون همه­ی دشمنی­هایش را جای دیگری خرج کرده است.

حیف که این قانون در حد فرضیه است و هنوز به گوش مراکز علمی جهان نرسیده است، چه رسد به این که بخواهند ثابتش کنند. و گر نه بر اساس قانون «پایستگی دشمنی» راحت می­توانستیم بفهمیم چرا امام عزیز ما اینقدر در دل مردم مستضعف و آزاده­ی سراسر دنیا جای گرفته است. چون هیچ شخصیتی به اندازه­ی این بزرگ­مرد تاریخ بر ابرقدرتهای مستکبر دنیا نخروشیده بود وهیچ کس به اندازه­ی او نسبت به دشمنان سرسخت نبود. پس او که همه­ی دشمنی­هایش را آنجا خرج کرده بود، نسبت به مسلمانان و مردم مظلوم دنیا باید مهربان­ترین و دوست­داشتنی­ترین فرد دنیا باشد، و می­بینید که بود.

قانون «پایستگی دشمنی» هنوز ثابت نشده است، بنابراین زیاد نباید جدی­اش گرفت. اما اگر ثابت شده بود بدون نیاز به شواهد تاریخی می­گفتیم: قاعدتا مهربان­ترین و یتیم­نوازترین یار پیامبر(ص) که مصداق اتمّ این آیه­ی 29 سوره­ی فتح است، باید بیشترین تاریخ و سابقه را در کشتار دشمنان خدا داشته باشد. و می­گفتیم: در میان یاران امام حسین(ع) حتما مهربان­ترین و محبوب­ترین فرد برای زنان و کودکان حرم، همان کسی است که بیشترین رعب و وحشت را بر سپاه عمر بن سعد انداخته است.

اگر این قانون ثابت شود و مردم آن را به عنوان اصلی مسلّم بپذیرند، آنگاه در میان نامزدهای مختلف ریاست جمهوری به کسی رأی خواهند داد که بیشترین سرسختی و دشمنی را با دشمنان اسلام داشته باشد، چون او از بیشترین ظرفیت مهربانی نسبت به مردم خویش برخوردار خواهد بود.

قانون «پایستگی دشمنی» برای هر دولتی سهمیه­ای از دشمنی و تندی و سرسختی قائل است که اگر نسبت به دشمنان مستکبر ما خرج نشود، هر از گاهی نسبت به دوستان و خودی­ها خرج خواهد شد.

وقتی آقای رئیس جمهور، تندی و شدت و غلظت خود را نسبت به یکی از طاغوت­های سفاک و جنایت­کار زمان خرج نکند و او را «بسیار مؤدب و باهوش» بخواند، این شدت و تندی قطعا و ناگزیر جای دیگری خرج خواهد شد. و از همین روست که بخش عظیمی از منتقدان توافقنامه ژنو را که شامل برخی از مراجع تقلید و علمای بزرگ و ائمه ی جمعه و اساتید حوزه و دانشگاه و خیل عظیمی از دانشجویان و نویسندگان و نمایندگان مجلس و صاحبنظران و... هستند، «کم­سواد» و «مواجب­بگیر» خواند.

بر اساس قانون «پایستگی دشمنی» باید گفت: قطعا و بدون هیچ تردیدی، بیشترین اهانتها و جسارتها و انگ­زدنها به مردم، از دولتی سر خواهد زد که در کارنامه­اش بیشترین نرمش و لبخند بی­جا را نسبت به دشمن داشته باشد. اما فعلا دلمان خوش است که این قانون هنوز ثابت نشده است.