149ـ شبی که حس زیارت نداشتیم

غروب بود و همه خسته بودیم، ولی تصمیم داشتیم به حرم برویم چون دو سه روزی به حرم کاظمین نرفته بودیم. از بس که خانۀ اقامت ما در بغداد از کاظمین دور بود. در این فاصله ای که افتاده بود به کربلا و نجف هم رفته بودیم البته. ولی با این حال دیگر زشت بود به حرم کاظمین نرویم. وقتی تصمیم گرفتیم و سوت آماده باش زدیم که برویم حرم، دختر یازده ساله ام گفت حوصله ندارم بیایم؛ بگذارید بمانم.

به او گفتم هیچ وقت در خانه حوصلۀ زیارت پیدا نمی کنیم. معمولا هر وقت بخواهیم به زیارت برویم حسش نیست، و این طبیعی است. فکر نکن الآن من خَیلی مشتاقم به حرم بروم و کاملا سر حالم. اتفاقا خیلی هم خسته ام. این حسی که داری کاملا طبیعی است؛ و من اگر از تو بدتر نباشم بهتر نیستم. حال خوشی که دنبالش می گردی هم معمولا در خانه پیدایش نمی شود. اینجا هر چقدر بمانی اتفاقی نمی افتد. قاعدۀ زیارت این است که خیلی وقتها بدون حس و حال، از خانه بیرون می زنیم، زحمت و خرج مسیر را هم تحمل می کنیم. آن وقت، همین که وارد حرم می شویم یا چند لحظۀ بعد، حالمان خوب می شود؛ انگار همان لحظه امام به ما خوش آمد می گوید و از ما تشکر می کند که زحمت کشیدیم و آمدیم. و همان لحظه است که دلمان باز می شود و روحمان شاد. از الآن نمی توانی پیش بینی کنی زیارتت چگونه خواهد بود و امام چگونه تحویلت خواهد گرفت. پس بیا برویم..

آخر قانع شد و آماده شد تا با ما بیاید. بعد از زیارت از دخترم پرسیدم چطور بود. گفت: خیلی خوب بود. خوشحال بود که در خانه نمانده بود. و من خوشحالتر که امام کاظم و امام جواد (علیهما السلام) آبروداری کردند و همان جوری که برای دخترم توضیح دادم، تحویلمان گرفتند.

145ـ و من عاشق تحویل گرفتنهای غافلگیرانۀ امام جوادم...

اگر به زیارت حرم کاظمین مشرف شده ای می فهمی چه می گویم. در آن حرم باصفا و دلباز که حس و حالش از همه حرمهای عراق به حرم امام رضای خودمان شبیه تر است، معمولا زائران از دری وارد می شوند که روبروی باب القبله است، که آن قسمت قبر مطهر امام کاظم (علیه السلام) است. همان جا می ایستی و با امام کاظم (علیه السلام) که هم بزرگتر است و هم نزدیکتر است مناجات می کنی. هم از دلتنگی هایت برای امام کاظم (علیه السلام) می گویی هم از عشق و ارادتت به او و فرزندانش که شمع و چراغ ایرانند. امام کاظم (علیه السلام) باب الحوائج است و تو یک دل سیر از زندگی ات برای امام تعریف می کنی و او را در جریان جیک و پوک زندگی ات می گذاری و به مناسبت، مشکلات و حاجاتت را هم عر ض می کنی. خیالت هم تخت و راحت است که هر نکته و مسئله ای را که از قلم بیاندازی، خودش می داند و برنامه ای برایش دارد.

اگر مزه زیارت جامعه کبیره را چشیده باشی همان جا می ایستی و بعد از صد بار ذکر تکبیر به زیارت بلند و پر ملات جامعه کبیره می پردازی که حسابی اشک و رمقت را می گیرد. و عجب چیز فوق العاده و اعتیاد آوری است این زیارت جامعه. بعد از یک ساعت عشق و حال و گفتن هر آن چه در دل تنگت می گذرد، کم کم احساس می کنی فعلا حرفهایت تمام شد و دیگر باید خدا حافظی کنی.

راه خروج از کنار ضریح امام جواد (علیه السلام) است، اما تو دیگر حرفهایت را زده ای و رمقی برای زیارت خواندن و گپ و گفت با امام جواد (علیه السلام) نداری. تو می دانی که هر چه همان اول گفته ای خطاب به امام جواد (علیه السلام) هم بود و او دیگر توقعی از تو ندارد. پس می آیی که سلام مختصری بدهی و خداحافظی کنی و منصرف شوی. اما همین که به ضریح امام جواد (علیه السلام) می رسی، حرفهای جدید و تازه ای از اعماق وجود قلبت به زبانت می آید. حرفهایی که نه آماده کرده بودی و نه برای امام جواد(علیه السلام) کنار گذاشته بودی. بهانه گویی ها و مناجاتهای عاشقانه ای همان جا تراوش می کند که مثل چهره خود امام جواد (علیه السلام) نمکین است و جوان پسند. انگار که دو جوان و دو رفیقند که با هم اختلاط می کنند. و من عاشق تحویل گرفتن های غافلگیرانه امام جوادم...